Zo, dat is alweer even geleden, maar ik neem nu echt even de tijd om mijn verhaal op te schrijven.
De eerste week na de operatie
De eerste week die ik thuis was na de operatie was echt waardeloos. Ik heb voornamelijk in een bed in de woonkamer gelegen en ik kon echt nog niet veel. Ik was nog erg moe en ik heb een flinke tijd nog behoorlijk wat last gehad van mijn buikspieren. Ook met het eten ging het echt nog niet goed. Telkens als ik at had ik de behoefte om meteen weer te liggen, ik kon bijna niet rechtop blijven zitten tijdens het eten omdat ik er zo misselijk van werd.
Ik heb een paar keer na het avond eten met een emmer op de grond gelegen, omdat ik echt het gevoel had dat het eruit zou komen. Deze week is dat maar één keer gebeurt, dat was een keer 's avonds rond een uur of 10, dus al best een tijd na het eten. Ik zat gewoon rustig op de bank en ik voelde me steeds beroerder. Toen ik naar de wc ging moest ik meteen spugen. Het gekke was dat het echt alleen maar gal/maagzuur leek te zijn, van mijn eten was niks te zien. Voor mij was dit dus wel een soort van teken dat mijn eten nu wel goed doorstroomt (voor de operatie heb ik verschillende keren later op de avond gespuugd, maar dan leek mijn hele maaltijd mee te komen).
Na deze eerste week zag mijn omgeving, vooral mijn ouders en mijn vriend, het somber in. Ik lag net als voor de operatie constant op de grond omdat ik zo misselijk was. Ik zag het op dat moment ook niet gebeuren dat het om zou slaan en beter zou worden.
Geprek met mijn chirurg - Één week na de operatie
Tijdens dit gesprek kwam naar voren dat wat ik nu had best logisch was, ik had (en heb) zogenaamde 'dumping' klachten. Omdat mijn maag nu een tweede uitgang heeft, en mijn voedsel daar nu meteen mijn dunne darm instroomt, reageert mijn lichaam daarop. Het is logisch dat ik hier last van heb, bij mensen die bijvoorbeeld een maagverkleining hebben gehad werkt het precies hetzelfde. Je darmen moeten eraan wennen alles meteen door te krijgen vanuit je maag (zonder dat het voedsel gedoseerd wordt en zonder dat de galblaas en de lever invloed kunnen uitoefenen op de voeding).
*Dumpingklachten; Dit zijn klachten die voornamelijk optreden door een (te) snelle maagontlediging. Omdat het voedsel in grotere hoeveelheden in het darmkanaal komt, worden er allerlei reacties in de darmen veroorzaakt. Omdat de maag niet de tijd krijgt om het voedsel goed te mixen en te kneden (met bijvoorbeeld maagsappen) komt het voedsel in grote brokken in de darmen terecht.
Klachten die optreden zijn onder andere: misselijkheid, krampen, overgeven, maar ook: hartkloppingen, transpireren, duizeligheid, trillen enz.
Je kunt er vrijwel niks aan doen om de klachten te voorkomen, je kunt hooguit rekening houden met wat je eet en je eetpatroon. Zodra dumpingklachten optreden kun je het beste gaan liggen, of je kunt uit voorzorg na het eten al rustig ergens gaan zitten of liggen.
In het gesprek kwam ook naar voren wat er precies gebeurt is tijdens de operatie (hier maak ik een apart tabblad voor aan op mijn blog) en heeft hij verteld dat als mijn klachten die ik nu heb zo heftig blijven er altijd een tweede operatie kan worden gedaan. Mijn chirurg denk echter niet dat dit bij mij nodig zal zijn, ik moet mijn lichaam nu gewoon de tijd geven om te wennen aan de nieuwe situatie.
Wel moet ik weer contact opnemen met mijn diëtiste, om mijn eetpatroon te leren aanpassen bij de dumpingklachten.
Een kleine vooruitgang
In de tweede week na de operatie merkte ik een klein verschil, mede dankzij dat ik nu te horen had gekregen dat mijn klachten nu vooral de dumpingklachten zijn en dus niet een teken dat de operatie niet gelukt zou zijn. Ik heb informatie opgezocht over dumping en ben mijn eetpatroon iets gaan veranderen. Dingen als melkproducten schijnen extra klachten te kunnen veroorzaken, nu ik dat wist merkte ik ook echt dat als ik geen melk dronk bij mijn maaltijd dat ik een stuk minder last had van misselijkheid. Ik heb altijd veel water gedronken, de hele dag door en ook veel tijdens maaltijden, maar als ik nu teveel drink tijdens het eten gaat mijn voedsel nog sneller mijn dunne darm in, dus ik neem nu in plaats van een groot glas een klein glas water bij mijn eten, waarvan ik het meeste nog voor ik begin met eten opdrink. Dit zijn kleine dingen waarvan ik het verschil wel echt merk. Ik begon steeds meer aan te voelen wat ik wel en wat ik niet kon eten. Ook kan ik steeds beter inschatten hoe iets zal vallen.
Het gesprek met de diëtiste leverde niet zoveel op. Eigenlijk ben ik erg goed bezig en weet ik ongeveer wel waar ik last van krijg en hoe ik dingen het beste kan doseren. Het enige 'probleem' blijven melkproducten. De diëtiste raadde me aan om sojamelk te proberen, dit heb ik meteen gedaan, maar ook dit viel niet echt lekker. Misschien is het ook het idee dat ik nu in mijn hoofd heb dat ik er misselijk van wordt dat het beïnvloed. Eigenlijk vind ik het prima zolang ik me goed voel, dan maar niet de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid ervan halen, voor een half jaartje kan het echt geen kwaad als ik eigenlijk een glas melk te weinig drink (vind ik dan).
Opnieuw een gesprek bij de chirurg
Ongeveer 3 weken na de operatie heb ik opnieuw een 'controle' gehad bij de chirurg. Het was vooral een leuk gesprek, omdat ik nu dus wel echt de vooruitgang begin te merken. Hij kwam binnen en zei meteen dat ik hem veel werk bezorgde, haha! Door mijn blog zijn er mensen die willen weten waar ik ben geholpen en omdat ze in hun eigen ziekenhuis niet worden begrepen willen ze graag de naam van de chirurg weten door wie ik geholpen ben. Mijn chirurg heeft toestemming gegeven om zijn naam op mijn blog te zetten, dus bij deze: ik ben geholpen door dokter van Dielen in MMC Eindhoven/Veldhoven. Hij voert de operaties veelal uit met compagnon dokter Luijten.
Ik ben echt heel erg te spreken over dokter van Dielen, hij was de eerste arts die geloofde dat er echt iets niet goed zat bij mij en hij heeft vanaf het aller eerste moment meegeleefd en gezorgd dat er zo snel mogelijk iets aan mijn situatie zou veranderen. Ik ben hem daar echt heel erg dankbaar voor, vooral nu het echt steeds beter gaat.
Verder is er tijdens dit gesprek niet veel nieuws gezegd. Omdat ik nu wel echt verandering begin te merken kan ik verwachten dat mijn lichaam er vanzelf helemaal aan gaat wennen en zich goed zal aanpassen aan de nieuwe situatie.
Ik merk wel dat ik af en toe een beetje overmoedig ben. Laatst had ik om 11 uur 's ochtends, toen het erg vies weer was, zoveel zin in warme chocolademelk met slagroom, dat ik het gewoon genomen heb. Eigenlijk wist ik van tevoren dat dit geen slim idee was, maar ik kon mezelf niet beheersen. En ik heb het geweten ook, na een kwartier hing ik al boven de wc. Maar dat weet ik nu dus wel, ik moet gewoon niet teveel in één keer willen, alles heeft zijn tijd nodig. Maar ik zie het wel gebeuren dat het ooit helemaal 'goed' komt, dat ik echt weer veel kan eten en dat ik er dan misschien wel even last van heb, maar zodra ik ga liggen zakt dat ook weer, dus nu valt er veel beter mee te leven dan voorheen.
Liefs,
