Hallo, daar ben ik weer,
Het voelt onwennig om weer wat te schrijven, maar ik denk dat het belangrijk is deze update te delen omdat ik nog steeds weleens mailtjes krijg van mensen die het syndroom van Wilkie (denken te) hebben.
Na de operatie die ik in 2011 heb gehad, een duodenum bypass (te vergelijken met een gastric bypass), heeft het een hele tijd geduurd voor ik me echt beter voelde. Het herstel van een dergelijke bypass operatie is pittig en ik heb niet het idee dat ik daar op voorhand goed op voorbereid was. Nu is het wel zo dat de operatie meer dan nodig was, de pijn die ik had was zo heftig dat het echt niet anders kon. In de eerste jaren had ik erg veel last van dumping klachten, maar daar leerde ik met de tijd beter mee om te gaan. Zo leerde ik dat ik niet meteen na het eten moest drinken, en gewoon mijn tijd moest nemen om het eten te laten zakken. Ik bleek verschillende voedselintoleranties te hebben en sinds ik daar goed rekening mee houdt gaat het vele malen beter met mijn buik.
Tot ik eind 2019 zwanger werd. Vanaf het begin van mijn zwangerschap had ik enorme buikpijn. Het was zo erg, dat ik meteen het gevoel had dat er iets niet goed zat. Ik heb altijd erg veel buikpijn gehad, ik wist dat ik veel aankon, maar dit was niet normaal. Toen begon het aanmodderen in de reguliere zorg weer, ik kwam bij de huisarts, die dacht aan obstipatie, maar klysma's deden niks. Ik heb 3x op de spoedeisende hulp van het Maasstad ziekenhuis gezeten, omdat de pijn ondraaglijk voor me was, maar ook hier kwamen ze niet veel verder dan "het hoort bij de zwangerschap". Inmiddels was ik erg gefrustreerd door alle artsen en dokters die me voor mijn gevoel niet serieus namen. Ik heb een e-mail gestuurd naar het Maxima Medisch Centrum, naar de arts die me in 2011 wél serieus nam: dokter van Dielen. Ik legde mijn situatie uit en ik schreef over de heftige pijn die ik had. Hij belde me een dag later op met de boodschap: ik kan je helpen. Wat een last viel er toen van mijn schouders!
Wat bleek: de operatie die ik in 2011 gehad heb heeft inmiddels een upgrade gehad. Wat ze nu weten is meer als wat ze toen wisten. Dokter van Dielen legde me het uit, maar ik heb hier niet veel van opgeslagen (uh: zwangerschapshormonen zullen we het maar noemen). Waar het op neer kwam is dat er ruimte in mijn buik was, waardoor mijn darmen waren gaan verdraaien. Het is te vergelijken met een liesbreuk, maar dan in je darmen. Waardoor dus ook de doorstroom van eten, maar ook van bloed, niet lekker loopt en wat ontzettend veel pijn kan doen.
Ik ben meteen met spoed geopereerd (onder narcose met de baby in mijn buik was spannend, maar ik voelde veel vertrouwen in de artsen van het MMC in Veldhoven). Het zogenoemde 'anatomische gat' is gedicht en nu zou het goed moeten zijn. Helaas bleef mijn zwangerschap één grote ellende, maar dat is niet een verhaal voor op deze blog. Uiteindelijk is onze zoon in september 2020 gezond geboren en dat is alles wat telt.
En nu? Ik weet zeker dat ik de operatie die ik begin 2020 gehad heb nodig had. Ik had toch wel vaak buikpijn die ik niet logisch kon verklaren. Ik ben niet iemand die snel zeurt, maar nu, twee jaar na de tweede operatie, voel ik pas hoe goed ik me voel. Ik heb me in 15 jaar niet zo gevoeld als nu! Ik heb energie, ik kan echt veel doen zonder rekening te houden met mijn buik (qua pijn) en ik voel me gelukkig! Ik slik op aanraden van het Maxima Medisch Centrum een complete vitamine pil (WLS forte), speciaal voor mensen die een buikoperatie hebben gehad en ik denk dat ik daar ook baat bij heb.
Tot zover deze update. Voel je altijd vrij om me een mail te sturen, al moet ik zeggen dat ik niet vaak achter de computer zit, dus het kan zomaar gebeuren dat ik pas na een langere tijd antwoord. Als je dit leest en kampt met gezondheidsklachten dan wens ik je heel veel sterkte. Ook wens ik je de kracht om voor jezelf te blijven vechten. Geef nooit de hoop op! Het kan goedkomen, kijk maar naar mij!
Veel liefs, Marit
