Vandaag zou ik de uitslag van de MRI scan krijgen. Vooraf zei ik al tegen mijn moeder dat ik het gevoel had dat er niks uit zou komen. Ik heb verschillende dingen op internet gelezen en eigenlijk is het niet logisch gegaan. Als ik voor zo'n onderzoek nuchter moet zijn dan vraag ik me af of ze de beknelling überhaupt wel kunnen zien.
De andere chirurg
De chirurg bij wie ik nu al twee keer ben geweest was er deze week helaas niet, maar om alles gaande te houden zou ik vandaag zijn 'compagnon' zien. Nadat hij binnen was gekomen en een tijdje naar zijn computerscherm had gekeken zei hij dat er niks gezien was op de MRI scan. Mijn darmen zagen er goed uit. Pff, ik wist echt niet wat ik moest zeggen, de tranen stroomden over mijn wangen. Ik vroeg of ze ook wel echt naar het syndroom van Wilkie hadden gekeken, maar dat is waarschijnlijk niet gebeurt. Ook hebben ze niet gekeken naar de hoek die de twee grote aderen in mijn buik maken (iets waar ze ook al veel uit af zouden kunnen lezen). Af en toe vraag ik me echt af of ze wel gericht onderzoek doen, volgens mij namelijk niet. Ik heb nou net de pech dat ik iets heb waar ze uit zichzelf nooit naar zouden kijken. Het lijkt net of alles in het ziekenhuis naast elkaar heen loopt.
Ik heb gevraagd of hij me iets kon geven tegen de pijn. Alleen dat vond hij moeilijk, omdat ze dan niet wisten waar ze iets tegen moesten geven. Hij zei dat het kon beginnen met paracetamol, maar uit ervaring kan ik zeggen dat die niets helpen. Ook diclofenac helpt eigenlijk nauwelijks tegen de pijn. Hij zei dat er wel druppeltjes waren die tegen de pijn zouden helpen, maar daarvan waren de bijwerkingen behoorlijk heftig. Ik zou daar dol/duizelig van worden, en omdat ik dat door mijn lage gewicht de hele dag al ben, leek ons dat geen goed idee, omdat ik dan waarschijnlijk al helemaal nergens meer tot toe in staat zou zijn.
Volgende afspraak
Het leek de chirurg een goed idee om volgende week een bijeenkomst te plannen waarin hij en de andere chirurg, samen met een radioloog, eens alle onderzoeken naast elkaar gaan leggen. Misschien konden dingen die anders als een kleine afwijking werden gezien, maar niet de moeite waard waren om te vermelden, dan wel worden gezien in de verschillende onderzoeken. Ik vraag me nu wel echt af waarom ze dat dan niet eerder hebben gedaan? Ook had ik toen we naar buiten gingen echt het idee dat ik weer voor niks in het ziekenhuis geweest was. Waarom hadden ze niet kunnen bellen dat er nog niks gezien was en dat er meer onderzoek nodig was voor er iets vastgesteld kon worden?
Maar goed, ik kan niks anders dan we er weer bij neer leggen. Volgende week woensdag mag ik weer naar Eindhoven, als laatste van de dag, maar gelukkig wel weer bij de fijne chirurg. Hij geeft me toch altijd wat meer hoop, dus we hopen weer op het beste!
Ik heb de rest van de dag voornamelijk zitten huilen, ik voelde me zo wanhopig. Je kunt er gewoon niks tegen doen. De pijn op zichzelf is af en toe al moeilijk te verdragen, maar daarnaast ook nog dat onzekere gevoel erbij. Soms ga ik zo aan mezelf twijfelen, maar dit kan gewoon niet tussen mijn oren zitten.
Mijn gesteldheid nu
Inmiddels ben ik weer rustiger onder de situatie. Natuurlijk baal ik, maar ik kan moeilijk de hele dag alleen maar huilen en boos zijn. Maar ik weet dat ik daar niks mee op schiet, dus ik kan me er maar beter bij neerleggen. Ik heb inmiddels wel besloten dat ik school voor dit jaar stop ga zetten, ik ga nu sinds december niet meer naar school en ik zie het niet zitten dat als ik straks beter ben ik hals over kop alles in moet gaan halen en meteen met volle kracht aan de slag moet. Dan doe ik liever dit jaar over, zodat ik volgend jaar niet meteen stage hoef te lopen, maar gewoon weer rustig kan opstarten.
Uiteindelijk kom ik er vast wel! En ik praat nu weer positief, maar als ik straks weer verga van de pijn dan zal die vechtersmentaliteit ook wel weer even inzakken.
Ik ben afgelopen week wel weer een kilo afgevallen, dus dat is minder. Als dat zo door gaat moet ik andere stappen gaan ondernemen, maar dat doe ik nu niet meteen. Het eten blijft moeizaam, maar ik hou het nog aardig vol. Ondanks dat het hele kleine porties zijn en vaak vooral vloeibare dingen.
Ook heb ik afgelopen week weer een super heftige aanval gehad in de nacht. Ik kon sowieso al niet slapen, maar de pijn was te houden. Alleen rond een uur of drie werd de pijn net onder mijn maag zo heftig, ik heb het vaker, dus ik dacht dat het binnen een half uurtje wel weg zou zakken. Dit gebeurde echter niet. Ik heb de hele nacht op de grond gelegen met een spuugbak naast me, het gevoel dat ik over moest geven was zo heftig, maar zoals gewoonlijk kwam er niets uit. In de ochtend heb ik geforceerd een half potje babyvoeding gegeten, een uurtje hierna begon ik het gevoel te krijgen dat de pijn zakte. Ik heb het nog nooit zo heftig gehad dat de pijn door niks wat ik deed wegtrok. De rest van de dag heb ik behoorlijk veel last gehad, maar niet veel meer dan anders. Vandaag is weer redelijk gegaan en heb ik ook nog van de zon kunnen genieten buiten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten