De dag begon al goed
We moesten om 9 uur in het MMC Veldhoven zijn voor het gesprek met de gespecialiseerd chirurg. Ik wilde koste wat het kost proberen te fietsen, dit is vanuit ons maar tien minuten en ik vond het fijn even echt buiten te zijn. De laatste tijd heb ik weinig gedaan, dus het was voor mij een flinke onderneming. In het ziekenhuis aangekomen voelde ik me niet lekker, mama ging voor me in de rij staan, dat trok ik zelf niet. Toen ze na een paar minuten terug kwam zei ze dat er een fout was gemaakt. De afspraak stond verkeerd genoteerd, we moesten niet in Veldhoven zijn, maar in Eindhoven! Echt stom, want toen de afspraak gemaakt werd hebben we extra duidelijk gevraagd of de assistente zeker wist of het in Veldhoven was.
We mochten alsnog naar Eindhoven, en dan zouden ze daar kijken of ze me ergens tussen konden plaatsen. Dit was voor mij meer een optie dan weer een week wachten. Dus snel op de fiets de auto opgehaald, eenmaal in de auto moest ik echt bijkomen. Maar we waren op weg..
MMC Eindhoven
In het ziekenhuis aangekomen kwamen we er al snel achter dat de chirurg 50 minuten uitliep, al een flinke tijd, want het was inmiddels half 10 (dus we waren eigenlijk maar een half uur laten dan dat we officieel de afspraak hadden staan). In de wachtkamer was ik erg gespannen, ik verwachte er helemaal niks van, maar ik voel me altijd wat nerveus in het ziekenhuis. Na ongeveer 45 minuten werden we binnengeroepen.
De Chirurg die binnenkwam was echt ontzettend aardig. Ik vind dat ik echt veel geluk heb gehad, want ik ben eigenlijk geholpen door alleen maar aardige artsen, maar deze chirurg is toch wel echt een toppunt van een aardige, meelevende chirurg!
Hij had natuurlijk mijn dossier al gelezen, maar na nog wat extra vragen te hebben gesteld zei hij tot mijn verbazing: "Ik denk eigenlijk bijna 100% zeker te weten wat jij hebt". Hij denkt dat ik het syndroom van Wilkie heb, dit wil kort gezegd zeggen dat twee grote aders in mijn buik mijn twaalfvingerige darm beknellen, waardoor mijn eten niet goed weg kan en waardoor ik dus zo'n hevige buikpijn krijg. Hij liet me ook even op de 'tafel' liggen, en hij wees precies de plek aan waar de meeste pijn moest zitten, en inderdaad: precies de plek die nadat ik eet vaak opzwelt en die altijd als een gek aan het kloppen is. Mijn hele buik is gevoelig, maar van die plek heb ik altijd de meeste last, dus erg typisch!
Vervolgonderzoek
Nadat we een flinke tijd binnen waren geweest (hij had alles uitvoerig uitgelegd) hadden we het volgende afgesproken: ik zou een 'slikfoto' laten maken, iets dat hij niet perse nodig vond, maar daar had de radioloog uit Eindhoven om gevraagd, dit zou namelijk extra bevestiging kunnen leveren. Ik stemde hiermee in, al zag ik meteen al op tegen de bariumpap die ik dan weer moest gaan drinken!
Hij stelde me in die zin ook erg gerust door de zeggen dat hij hoe dan ook een kijkoperatie wilde gaan uitvoeren. Of de 'slikfoto' het syndroom van Wilkie nu bevestigde of niet, hij is ervan overtuigd dat er iets niet goed zit in mijn buik. Als het wel echt het syndroom van Wilkie is, wat hij wel verwacht, dan zou ik een operatie krijgen die mijn klachten kan verhelpen, wel een zware operatie, maar ik zei al meteen tegen hem dat het me niet uitmaakt hoe zwaar de operatie is, als ik maar van mijn pijn af kom!
De volgende dag kon ik al terecht voor de 'slikfoto' in MMC Veldhoven, hierover snel meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten